İÇSEL BİR GEZİNTİ IV
kapat gözlerini karanlığa bırak kendini
belki düşündüğün kadar kara değildir
............
Yürü içine gaip seslerinin
sarıl o modüllü çatlak sesine
sussan bile yankılanır sesin dağlarda
lal olmuş çavlanlar misali
öksüz kuşların öldüğü yerlerde
Terk et bütün nimetlerini aydınlığın
gömül göz kapaklarının sessizliğine
beynin loplarında bir keşif seyahati belki
ve öz suyunun pınarında yani yürekte
intiharlar yaşasın mazin o kızıl şimşeklerle
bırak görmesin gözlerin kör olsun şavkıyla
renkler tonunu göstersin gün doğumlarına
sen bilirsin zaten göğün yedi rengini ton ton
gök denizler ve yeşil ormanlar üzerinde
Ve o derin karanlığında uykuların
çıkar elbiselerini geçmiş anıların
hangi rüzgarın getirdiği bilinmeyen
karabasanları tek tek yok et düşlerden
yitir eski kendini yeni benliğinde
en baştan başla hayata bir b/akış
ırmağın denizine kavuşması gibi
unut bütün acıları ayrılıkları hüzünleri
yıkıyarak
O zaman işte o zaman
yeni bir hayat filize durur göğsünde
gözler açılır gülümser dudaklar
öpüşler büyür eller kenetlenir
ve aşk yeniden doğar karanlıklar içinden
bir unutuşla başlar mor gülüşlü sabahlar yeniden...
Zafer AKARSU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder