DOĞAÇLAMA

madem ki aşığız

ey gönül
madem ki bu kerre aşığız
bir sağırlık çökmeli diline
kulaklarda bir pas
gözlere de ses vermeli
dudakları kurutmalı
bakışları karartmalı biraz
çok ışık aşkı yorar derler
loş kıyılara saklanmalı
rakı değil de şaraba vurmalı belki
mahzeni bir dibin kuytusunda

madem ki bu kerre aşığız
şiire de dostlanmalı bu aralar
harflerden sözcük
sözcüklerden dize çoğaltmalı
ustaya bir saygı acıyı bal etmeli
demiri de tozlayıp küle vermeli
seviyor yaptığın papatyalar var ya
onları da dalında kurutmalı koparmadan
dünyevi bir saygıyla huzur duymalı

be hey gönül
madem ki bu kerre aşığız
bağırmalı aşkın susan sesine
basmalı mührü sevdanın hükmünü
dağlamalı yüreğin yumurta kalçasına
ak kefenlere boyalı hüzünlü gülüşleri
güneş son duşunu alırken gündüzünde denizlerin
arsız vakitler de ağlarken çiçek yüzlü baharlar

şişşt gönül
madem ki bu kerre aşığız
sus söyleme sakın ağlatma karnını
sana düşen çekipte bırakmak
ekmeği tuza banar gibi sevmek
belki de kokmasın diye sevgisi ekmeğin
farkında olmadan nimet saygısı
çok dikkatlerin tekmilinde bir selam
vatan millet milliyet ne niyet ne kısmet
gidenlerin türküsü burnunda tütsün diye
vur/ursun sırtına tüm gün/ahları
s/atarsın c/anını s/almazlar n/azara
akşam olur karanlığa yanarsın
her yer karanlık pür nur o mevkii olur
seksen vilayette elektirik kesilir /tekmili birden
van şehrinden bu yanı trakyanın tamamı
oy gelin sevmişem ben seni nedendir
munzur kızı munzur hırçını hesss
dağ çileği mor şafaklarda yusuf bakışı
jandarmanın süngüsünde yakamoz ay
terketmedi sevdan beni kış günü
saçların da asılı hala gülüşleri düşlerimin
üç hazirana ne kaldı ölüm vakti az
mardin kapı şenlenir belki yorumsuz
le le le lee halay tutar ellerimiz bir oynak
kırık sevdanın yanık ezgisi de ne ağıt
geç kalmış bir vahın ellerine tutuşur mu umut

ah ah
madem ki bu kerre aşığız
vurmalı davullara tokmak tokmak en bastan
savurmalı bulutları bir rüzgar kurtulmalı bu yastan
bileğe su vermeli çifte şöyle en ustasından
yeni bir aşka soyunmalı başlamalı ilk baştan...

zaferakarsu**