ANLAMSIZ VEDA

ANLAMSIZ VEDA

Kefensiz demleriydi
Yorgun zamanın
Denizlerin uykusuna
çok nefes vardı daha
Barut kokan bakışların
gözlerimi vuruyordu
Benimse yüreğim
bir ürkek çocuk
Örselenmiş aşkların yılgın mağlübu

Lacivert bir akşam
çöküyordu gündüze
Gökyüzü
kasvetli bir yalnızlığa akıyordu
Gece bulaşmış dağlardan
akan rüzgarlarla
Yağmur bulutları yüklüyordu başımıza

Ve koyu bir sessizlik çöküyordu sözcüklere
Çok yılların kavgası
dudaklarında yeşeriyordu
Saçlarındaki aklara inat
esrik bir öfkeyle
Kurşunların içimdeki kuşları vuruyordu bir bir

Ve ben
daha bir kanıyordum kendime
Susuyor susuyordum
iki siyahın ortasında
Kanatlarımın yarasıyla
gölgesinde umutların
Hummalı bir aşkın anlamsız vedasında

zaferakarsu**