İÇSEL BİR GEZİNTİ XXV

İÇSEL BİR GEZİNTİ XXV

Bir sensizlik büyüyor ellerimde
Hangi kahrın yokluğuydun sen balım
Papatya gülüşlü sabahlar yanarken başımda
Hangi arıya han oldun sen gülüm

Gün güneşe kanar
Güneş geceye
Gece sana
Sen hangi şafağa renk oldu yarim

Akşam mıydı bizi bizden ayıran
Yoksa hüzün müydü seni ele kayıran
Ya gözlerinde ağlayan çığlıklar
Sen hangi ağıda can oldun canım

Ekmeğimin tuzuydun
Tuzumun tadı
Tadımın adı
Sen hangi cisme var oldun aş'ım

Daha yüzüm sürmemişti yüzüne
Daha tenim doymamıştı tenine
Giderken dönülmez yollar körüne
Bir garip ademdim aşkı ehline

Sus diyorsun bana ağlama
Elde mi serim düşmüş derdine
Savururken saçlarını sırtına
Sen hangi tahta ece oldun prenses

O taht ki yalan eder insanı
O yalan ki yılan eder yalanı
Dolanır da belinden aşağı
O namustur talan eder adamı

Gitme dedim
Oralar puşt yatağı
Yatakları dost kaltağı
Kaltakları post' batağı
Ne dinledin ne sesim duydun
Bir tüfeğin bas sesiydin de
Sen hangi ıslığa kurşun oldun naaş'ım

Gittin
Gidilmezlere
Gitmez olaydın gittin
Giderken cümle sözlerimle
Ah be dilber
Sen hangi şiirin dizeleriydin de
Bütün imgeleri yıktın
Bütün sokakları yaktın
Ve kavgaları kavgamızı
Ve kedileri
Ve sokak çocuklarını
Ve yağmur sesli pencereleri
Ve ikindi vakti buselerini
Bırakıp da gittin

Şiirim diye gerinme
İnan ki
Çok şiirler var senden içeri'
Ve ben biraz biliyorsam bu şiiri
Ki şairim naçizane

Ve biliyorum
Ben yazmazsam seni
Sen / sen olmaya devam edersin ama
Neyse
Üstada selam olsun

Sahi sen hangi şairin şiiriydin

zaferakarsu * *